اشعار

روز عــاشـورا که روز عـشـق بـود            جــام یاران پر ز سـوز عـشـق بود

بــانــگ مــیــزد ســاقــی بــزم بــلا            عــاشــقـان را آشــکــار و بــرمــلا

کــای گــروه بــاده خـواران الــست             بــاید از  جــام  بــلا  گـردید مست

از در و دیـــوار مــی بـــارد بــلـــا             تــا کــند خــیــل شــمــا را مــبتــلا

بــاده خــوران! هــمــدم ساقی شوید             سر خوش از جام هوالباقـی شویــد

بــاده خــوران گــرد او گـشتند جمع             جانــشان پــروانه شد بر گرد شمع

هـر کـه را درحد خود میریخت می             تــا کــند ایــن راه را مـــستانه طی

تــا مــبــادا مــستی اش افـزون شود             حــالتــش از بــاده دیـگرگون شود

مستی اکــبر ز یــاران بــیــش بــود             جام را از دســت ساقـــی می ربود

هـرچه می در ساغرش میریخت او             میشنید از او کـه: سـاقی! باده کو؟

ســـاغرم پُــر کــن دمـادم از شراب             تــا کــنـد هــر ذره ام را آفـــتــاب

کی توان سرمست شد زین یک دوجام             بـــاده نــوشی خوش بود، اما مدام!

خــوش بــود بــا مــی مـدام آمـیختن             باده را دائــم بــه ســـاغــر ریختن

می که بی اندازه باشد خوشتـراست             مـــرد ایـــن مـیدان علی اکبر است

ساقــی دانـا دل و صــافــی ضمیــر             گفت با او: هرچه خـواهی باده گیر

آنـــقدر مــی از ســبــوی او کــشیـد              تا که رنگ او گرفــت و هو کشید

چون حسین این جلوه رانـظاّره کرد              جــامه بــر تن از تـحیّر پاره کرد

کاین چه رسم عشق بازی باخداست              اکبرست این در تجلّی، یا خداست

چــون شــنـیــد انی انا الله از درون               کـــرد خــود نعلین را از پا برون

ســر بــرهـنــه جـانب یــاران دویــد               پــابـرهنـه سوی می خواران دوید

کــایــنک اکـبر در تجلّی گاه اوست               دیگراکبرنـیست آنجابلکه هوسـت

هــرچــه مــی بــینید آیات وی است               عــالم امـکان ظهورات وی است

در فــنــای مــا بــقــا دارد حــضور               لا ی مــا الــاّ درآرد در ظــهــور

بنگــریــد ای بـــاده خـواران آشکار               در جـــمال اکـــبرم رخـــسار یار

هــر کــه را مــیل تـماشای خداست               رو کنـــد آنـجا، که طور انبیاست

هــرکــه از آن بــاده سـاغر میکشید               نــعرۀ الـــله اکـــبــر مــی شـــنید

زان سپس درعـرصۀ غیب و شهود               ذکــر تـــسبیح مــلـک، تکبیر بود

به هرالله اكبرعـرش مي افتد به پـاي تو            اذان را دلنشين ترمي كند سوز صداي تو

توآن ممسوس فی اللهی که هنگـام اذان گفتن            زبان واژه ها لال است از وصف فنای تو

به رسم ناب تشـويق قرائت شـك ندارم که            بــه هر الله اكــبر مرحبا گـوید خداي تو

پس از هربند تکبیرت پدربا گریه می گوید            عـلی اکــبر فـدای تـو علی اکبر فدای تو

ستـون خیمه های دلـربـایـی قد و بالایت            عمـود عاشقی برپاست بــا حیَّ علای تو ‍

به تـوحیِّ علی خیرالعمل گفتن چه می آید            مگرخیرالعمل چیزیست غیرازربنای تو

غزل بودی وگردیدی قصیده ای گل لیلا            شکست پشت مرا اینگونه تقطیع هجای تو

تـصورکردنش سخت اسـت حتی لحظه ای بابا            کـه باشم من دراین عالم دمی صاحب عزای تو

بـرایت مجلس ختمی درون عرش میگیرد            علی همراه زهرا میشودصاحب عزای تو

قراراین بود در پیری عصای من شوی،اما            ببیــن انگار حالا من شدم بابا عصای تو

بیــا و باز کن لبهای آغشته به خونت را            که ننویسند مرگم رابه پای غصه های تو

توافـتادی به خاک اما پدرشرمند ه ات گشته            که کاری بر نمی آید زدسـتانش برای تو

بیا لب برلبم بگذار و جان را از لبم برگیر            بـجای آب،جان را می نمایم رو نمای تو

نـفس درسینۀ بابای پیرت حبس شد زیرا            عــلی اکبرع ل ی ا ک ب رشدی جانم فدای تو

شبـیه پیکرت تقطیع شد صوت حجازی ات            به دستی که زدم برسرشمردم با و بای تو

کنار پیکرت افتادم از پا و زمین خوردم            به خاک غم نشستم،بشنوم شایدصدای تو

به یادت هست مي گفتم برو آهسته آهسته            زجا برخيز بابا جان كه مي ميرم برای تو

تنت مانند قرآنی کــه زیر دست پا مانده            اذان می گوید ای قرآن زخمی هرهجای تو

تمام دشت راهرچه نظر کردم تورا دیدم            شده کرببلای من علی جان کــربلای تو

عزيزم دست من خالى وقلبم غرق تشويش است            واين گرگان سرگردان به دندان هاعباى تو

عبامعنای خاصی داشت،چشم دشمنانت کور            تویی پیغمبرو یک کربلا تحت کسای تو

مغیره نیست اینجاپس چراپهلوی توزخمیست            شــبیه مــادرم زهرا شد آخر ماجرای تو

همه بودونبودم بین این لشگرتوهستی تو            نرو ای هستیم ای دلبرم جانــم فــدای تو

علی باشد برو اما قدم در پیش چشمم زن            دلم میگیرد ای بابا ازاین پس ازبرای تو

توراهی دردل دشمن شوی ومن درین خیمه            برای بــازگــشتت مـیکنم فـکر عـبای تو

صدای ناله ات پیچیـده درصحراعلی اکبر            تـو گشتی اربا اربا من بگریم درقفای تو

ز جــا بـرخــیز افـتادن نمی آید به نام تو            شکسته تــر شدم انگار بابا در عزای تو

علی درعالم امکان یکی هستی وبعد ازتو            نمیگیردکسی دربین این اصحاب جای تو

همیشه برغریبی هاغریبان سخت می گریند            توگریه میکنی برمن ومن گریم برای تو

قنوت وترِ امشب را میان ظهرمیخواندم            محاسن روی دستم بودومشغول دعای تو

مــیان گریـه عمه زیر لب میگفت: یاجدا            شبـاهت را بـبین تـشییع شد بین عبای تو

قـراراین بود درپـیری عصای من شوی،اما            ببین انگــار حالا من شدم بابا عصای تو

ذبیح اللهی و ایــن بــار ای آرامـش لـیلا            دویدن دردل صحرا شده سعی وصفای تو

همين جا ازنفس افتادم ورفت ازبدن جانم            نــشد پـيدا کــنم جــانم تـمام تکـه هاى تو

نشانى تو را ازخاک صحراهم که مى پرسم            فقط مى گريد ومیگويد از سوز صدای تو

ببین خورشیدازداغ تودست وپای گم کرده            شفق گون است وبسته برسر و رویش حنای تو

عزيزم دسـت من خالى وقلبم غرق تشويش است            و اين گرگان سرگردان به دندان هاعباى تو

وجود نور اثباتش فقط این است، مثل تو            که هستی درهمه جا و نـمی آید صدای تو

کشیده دست نقاش ازل،طرح بهشتش را            ز بالای سر(شش گوشه) تا پایین پای تو

چه بی باکانه جنگیدی وحق این بودحق باتوست            وثابت میشود در روز محشر مدعای تو

شب هشتم شفا دادی جوانی را و فهمیدم            یقینا نوش دارو قطره ای باشد ز چای تو

الا یا دهر اف لک ...کفن های یمانی کو            جهان می سوزد از داغ عبا وبوریای تو

علي جان آرزو دارم عليّ اصغرم يك روز            عليّ اكــبر بـابـا شــود تــحت لــواي تـو

بزرگ شاه زاده آمده باید بزرگــش کرد            ولی نه اینچنین که هست هرجاجای پای تو

نمیدانی مگرخنده به حال من ضرردارد؟            چرا پس درنمی آید زحلقومت صدای تو

عزیزم نامرتب کردنت این نیزه های کند            فقط سر نیزه میبینم کــه مـانده لابلای تو

پیشِ چـشمان پــدر تا که مُـعَـمَـم می شد            پیشِ چشــم همه پیـغـمـبـر اکــرم می شد

خَـلـقـاً خُـلـقـا اگر حضرت خاتــم می شد            پیش جبــریــل،علی نیــز مجـسم می شد

همه دیــدنــد پیمبــر نَـسَـبـی غــالــب را

اشهــد انّ عـلــی ابــن ابــی طــالــب را

باد وقتی که به هم یالِ عقـابش میریخت            چقدر بوسه فرشتـه به رکــابش میریخت

آتش انگــار که از رَدِ شتــابش میریخت            هرچه سر بود همه پیش جنابش میریخت

لشگر انداخته اینجا سپـرش وقتی اوست

ملک الموت شلوغ است سرش وقتی اوست

نــاگــهــان پــر بــر انــداختــه و می آیـد            زلــف بر شــانه اش انــداختــه و می آیـد

مست از خیمه بــرون تــاختــه و می آید            تــیــغ مانــنـد عــلــی آخــتــه و می آیــد

باز او نادِ علــی تیــغ به کـف می خواند

چند بیتی رجــز از شاهِ نجـف می خواند

تیـغ را روی سپــر تا که به هم می کوبد            مُشت بر سینه عمو پیشِ حــرم می کوبد

مثل مــولا شده شمشــیـرِ دو دم می کوبد            می زند اکـبر و عبــاس عَـلَــم می کــوبد

اهــل این طایفه در رزم به هم می مانند

هـمـگـی دسـت خـدایـنـد، همه می دانـنـد

 یک طرف چشم پدر؛ چشم حرم دنبالش            یک طرف لشگـر سیــراب به استقبالش

مرکبش دید که خون لخته چکید از بـالش            سرِ او خَــم شـد و اُفـتـاد به روی یــالش

مرکبش سوی حرم نه،سوی شامی ها رفت

دید بابا پســرش سوی حــرامی هـا رفت

پــدرش آمده خــود را ســر زانــو بکشد            آمـده داد کــشد دست به گـیــســو بکــشد

باید او خــم شود و نیــزه ز پهــلو بکشد            یا که یک تیغــۀ جا مانده ز ابــرو بکشد

کاش گیــرد پســرش زیر بغـل هایش را

کاش می شد بکشد روی زمین پایش را

روی این خاک خدایا جگرش ریخته بود            مشت خاکی پس از او روی سرش ریخته بود

دید بال و پر او دور و برش ریخته بود            آه از بین دودستش پســرش ریختــه بود

دست را زیر تنش برد تنش جـا می ماند

خوب شد بود عمو ورنه همانجا می ماند

تا بمــاند قـسـمـش گــریه کنــان داد نـشد            شانه را هرچه که با گریه تکان داد نشد

بوسه بر زخــم تبــرهای سنــان داد نشد            عمــه را در وسط جــمع نشــان داد نشد

قــد بـابـا به کــنـار پسـرش راست نــشد

این جوانمرده پس از این کمرش راست نشد

بازدلشــوره ای افـتـاده به جانم چه کنم             تنـدتـر می زند آخــر ضربــانم چه کنم

پسرم رفته و چندیست از او بی خبرم             باز هم بی خبــری برده امـانم چه کنم

آه یـا رادَّ یــوسـف؛ پـســرم بــرگــردد             چه کنم حال که یعـقـوب زمانم چه کنم

همه تــرسم از این است صدایــم بزند             دیـر خود رابه کنارش برسـانم چه کنم

گرگهـا دور و بر یوسف من ریخـته اند             پــدری پیــرم و افتاده جـوانــم چه کنم

به زمین خورده انار من و صد دانه شده             جمع بــاید کــنم او را و نــدانم چه کنم

جگــر سوخته ام را ز حــرم پوشـاندم             مانــده ام زار که با قــدّ کمـانم چـه کنم

قــد رعنــای تو چون سرو سپــیـدار شده            کــربــلا محــو رخ احــمــد مخـتــار شده

تا کــمــی راه روی این دل من میــلــرزد            قــد طــوبــایی زهــراست پــدیــدار شــده

چــشم بــد دور از آن قــد رشیــدت پسرم            قــامتت شــانه به شــانه با عــلمــدار شده

گر ترک خورده لبت غصه مخور ای بابا            تـشنـۀ وصـلی و هـنـگــامــۀ دیــدار شـده

تا صــدای تو شــنــیــدم که پــدر زود بیا            گفتم ای وای علی بی کس و بی یار شده

نیــزه ها رفت چو بالا به سر خویش زدم            وسط معــرکه این یــاس گــرفــتــار شده

کوچه ای باز شــدو هر که زره آمدو زد            مــاجــرای تو شــبــیــه درو دیــوار شده

زشکافی که به پهلوی تو خورده پیداست            نوک نیزه اثرش چون نـوک مسمار شده

دشمن آن بغض علی را سر تو خالی کرد            تن تو طعمه هر گرگ جگــر خوار شده

بین محراب دو ابـروی تو از هم شد باز            صورتت جــلوه ای از حیــدر کرار شده

خیز و زیــر بغلـم گیر و سوی خیمه ببر            ای جــوانـم ز غمت دیــدۀ من تــار شده

اربــاً اربــایی و کس معنـی آن کی فهمد            این عبــا تــا به ابـد محــرم اســرار شده

گرچه هر لحظه تماشای تو شادم کرده است           دیـدنت این‌بار دل را خـانۀ غم کرده است

ای جوان! گفتم عصای دست پیری‌ام شوی           داغ تو پشت مرا مثل عصا خم کرده است

پای خود را میکشی بر خاک اسماعیل من           تیغ امّا در تن تو کشف زمــزم کرده است

عده‌ای شمشیر؛بعضی تیر،نیزه؛دشنه؛سنگ           هرکسی از کینه هرچه شد فراهم کرده است

آن‌قَــدَر بر پــیکــرت پیچــیده ردّ زخــم‌ها           راه را گم، چاره در این جمع درهم کرده است

زخم‌هایت یک طرف، زخم سر تو یک طرف           بغض نامت لشگری را «ابن ملجم» کرده است

تاب آوردم که بی‌تاب از عطش رفتی ولی           طاقتم را خنــدۀ بی‌جــان تو کم کرده است

می روی و می بری همراه خود جان مرا            صبـــر کن بابا ببیـن حـال پریشــان مرا

در پی ات اهل حرم آئینه و قرآن به دست            می بری بـا خود دل خـیـمـه نشـینان مرا

ای عصای پیری ام، داری هلالم میکنی            بعد تو دشـمن ببینـد حــال حیــران مــرا

قبل رفتن اندکی پیش دو چـشـمم راه رو            پُر کن از قد رســایت قاب چشـمان مرا

در جواب تشنگی شد عایــدم شـرمندگی            گر چـه دیدی با زبانت کام عطشان مرا

از فرس افتاده، سوی تو خودم را میکشم            آه بـابـا جـان، ببـیـن زانـوی لـرزان مرا

سوره های پیکرت پاشیده از هم وای من            پخش صحــرا کـرده اند آیـات قـرآن مرا

عده ای کِل میکشند وعده ای کف میزنند            تــا شنیـده دشـمـنت آوای افــغـــان مــرا

تا صدایش میکنم یک دشت پاسخ میرسد            زیـنبـم، بنگـر عـلـی هـای فــراوان مـرا

خون او را در تمام دشت جاری کرده اند

کربلا را بــا تنـش آئـیـنه کـاری کرده اند

از بین مـوج خــون گهــرم را بیاورید            جــان ز جان عــزیــزتــرم را بیاورید

طوفان غم به جان و دلــم مـوج میزند            آرام جــان شــعــلــه ورم را بــیـاورید

شمعــم كه ســوختــه؛ از پــا نـشستـه ام            پــروانــۀ شــكــستــه پــرم را بیـاورید

چون آفتاب سُرخ پر از شعله ام هنـوز            ای هــاشمی رُخــان، قـمرم را بیاورید

ما با همیم همسفر از فرش تا به عرش            از بیــن راه هــمــســفــرم را بیــاورید

تا بنـگــرید جلــوۀ ایـثــار و عـشـق را            آئــیــنــه شـكـسـتــه ســرم را بیــاورید

از بس كه تیر و نیزه به برگ و برم زدند            افتــاده بر زمین، ثــمــرم را بیــاوریـد

دیــدم كه قطعه قطعه شــده پــاره دلـم            از روی خــاك ها جـگــرم را بیاورید

یعقوبم و ز دیــده من نــور رفته است            تا خیــمه یــوسفـم، پســرم را بیــاوریـد

از حــرم آمد بــرون؛ جلــوۀ پیـغـمـبری            با رخ زهــرایــی و؛ بـا جَـنـَـمِ حیــدری

صحنۀ میدان بدل؛ شد به عجب محشری            گفت انابن الحسین؛ ریخت به هم لشگری

موقع جانبازی است؛ رفته ز کف طاقتش            تیغ و سپر در کف و؛ ذکر علی عادتش

خوانده حسین اِن یکاد؛ نذر قد و قامتش            با نگهــی می کند؛ از پــدرش دلـبــری

ماه حــرم مثل شیــر؛ بر دل اعــدا زده            از بــرش تــیــغ او؛ دشمـن او جــا زده

گرچه به رفتن شرر؛ بر دل بــابــا زده            داده به لشگر نشان؛ رزم عـلـی اکبری

یا عــلی و یا عــلی؛ بر لب او کرده گل            ماه نـطـر می زند؛ عمه بخــوان چار قل

داده عنان را ز دست؛ لشگر کوفی به کل            معرکه ای شد به پا؛ وای چه رزم آوری

لشگری از جنگجو؛ از دم تیغش گریخت            شد به عجب ابن سعد؛ رشتۀ کارش گسیخت

دم به دم از دشمنش؛ جان بگرفت؛زهره ریخت            حــیــدر کــربــبــلا؛ بـا رجــز حــیــدری

نــیــزه و تیغ جــفــا؛ بر بــدن تو زدنــد            تیر به همراه سنگ؛ ســوی سرت آمدند

تو به زمین خوردی؛ و آه حـرم شد بلند            خیـز که دلگرمی؛ عمه ای و خــواهری

در برت آمد حسیــن؛ با سـر زانــو علی            از تو نمانـده تنی؛ کو پســرش کـو علی

کاش نفهمد که خورد؛ نیزه به پهـلوعلی            زخم به پهلوی توست؛ ارثــیـۀ مــادری

بس که به روی دلــم؛ داغ دمــادم رسید            اشک به چشــم هـمه؛ عــالم و آدم رسید

بر سر نعشت علی؛ عمــۀ تو هـم رسیـد            مانــد، برایــم فقط؛ دیـدۀ از خــون تری

قسمت تو تیغ و تیر؛ قسمت من غم شده            موی سرم شد سپید؛ قامت من خــم شده

بعد تو ای عمــر من؛ عمر پــدر کم شده            وای چرا غرق خـون؛ وای چـرا پرپری

عطـر پیغمبر چنین در کربلا پیچیده است            یا نسیم مــوی اکبر در هــوا پیـچیده است

چرخـش شمشیر او سر میدواند مرگ را            بین دشمن ذوالفـقار مرتضی پیچیده است

بر زمین انگــار ثــارالله را پــاشیــده انـد            بس که در هر گوشه ای بوی خدا پیچیده است

از تنش هر نیزه مقداری تبرک برده است            یا که بر هر نیزه قرآنی جـدا پیچیده است

اسب او از بین دشمن سر درآورد و تنش            در قنوت نیزه ها چون ربّـنا پیچیده است

قد یک صحرا قد او قد کشیده ست و پدر             پیکر صد پاره اش را در عبا پیچیده است

هر که از خیمه رسیده سخت سردرگم شده            بس که ابعاد غــم این ماجرا پیچیده است

ز جا خیــز ای گل لیلا امیدم بیشتر گردد            بگو بابا که نیرویی به زانو باز بر گردد

جوابــم را نمیگویی نگو اما نگــاهـم کن            که با هریک نگاهت سوی چشمم بیشتر گردد

به پای لالۀ سرخم، من آب از دیده پاشیدم            ولی شور است اشک دیده ام او تشنه تر گردد

شده با خنده ها تواَم، صدای گـریۀ زینب            اگر آیــد ابـالـفـضـلم، عدو آرام تر گردد

عبایم از بدن پُر شد، ز که گیرم مدد یا رب            که ترسم این بدن تا خیمه ها پاشیده تر گردد

به همراه جــوانان بنی هــاشم نمی گـریم            اگر دشمن ببیند اشک من خـوشحال تر گردد

ای جــوان غــرق در خــونم عـلی             خیز و بنگـر روی گــلگــونم علی

ازچه خــاموشی دگــر حـرفی بزن             با من خــونین جگــر حــرفی بزن

مصحف عمرت چو بی شیرازه شد             داغ پـیـغــمـبـر بــرایــم تــازه شــد

تاکه دیـدم غــرق خـون رخسار تو             یــاد بــابــا کــردم از دیــــدار تــو

ای گل از اشکــم گــلاب آورده ام             خیــز ای لـب تـشـنـه آب آورده ام

تنــگ شد از مــاتــم تو سیــنــه ام             پیش چــشمانــم شکــست آئـیـنه ام

دیگر از جان و جهان سیــرم عـلی             در کــنــار تو زمـیـنـگــیــرم علی

آتــش داغت کــبــابــم کــرده است            ماتـمـت خـانه خــرابــم کرده است

نــور چـشـمـانــم چرا خامش شدی            بعد بیـداری بخــوابِ خــوش شدی

قــاتــلــت بر گــریــه ام خنــده کـند            خــنــده را داغ تو شــرمنــده کــنـد

گــوش کن بــابــا صدائـی میــرسد            بانـگ گــرم وا اخــائــی میــرســد

این صــدای عمــۀ تو زیـنـب است            جــان او از مــاتــم ما بـرلب است

زیــنـب آمــد تا مــرا یــاری دهــد            با دلــی بشــکــســته دلــداری دهـد

او بــود آئـــیــنــه دار فــــاطـــمــه            او بــود سنــگ صبــور ما هــمــه

اکـبــرم ســوگــنـد برچــشــم تــرم            او بود هـم خــواهــر و هم مــادرم

ای «وفائی » سوخت از شعرت دلم            کی به روز حـشـر از تـو غــافــلـم

به حلقت تیــر کین بـنـشست اصغر            تو را دادم چه زود از دست اصغر

خــودم دیــدم که این تیـر سه شعبه             نـفــس را بر گــلویت بست اصغــر

**** 
ز اشکــم خون به قلب سنگ کردم             نـفـس را در گــلـویم تنــگ کــردم

گــرفتــم دست خــود زیر گــلـویت             ز خــونت صورتـم را رنگ کردم 
****
به قــلــبـم حــرمــلـه تیـر خطـا زد             گــلـــوی نـــازک طــفـــل مـرا زد

دو چــشــم بود بر زخــم گــلـویـش            دو دستش بسته بود و دست و پا زد 
**** 
کسی چــون من گــل پــرپــر نبـیند            گــلـوی پـــاره اصــغـــر نــبــیــنـد

بدست خــویش کـنــدم قــبــر او را            که این قـنــداقــه را مــادر نــبــیـند

این طفل شیرخـواره همه لشکر من است           در بیـن سـی هـزار سـپـه، یـاور من است

یـک بـاغ لاله هـدیه به محبـوب کــرده‌ام           این شیــرخـواره دسته گلِ آخـرِ من است

خونی کز آن جمــال خــدا گشت لاله‌گون           بـاور کنـید خـون عــلی‌اصغــرِ مـن است

ایـن طفـل شیــر را مشمــارید شیرخــوار          من مصحف خــدایم و این کوثـر من است

مـن سیــنه چـاک سنگــر سـرخ شهادتــم            این است آن شهید که هم‌سنگــر من است

ایـن اسـت آن شهـیـد کـه با بی‌زبــانی‌اش           تـا صبـح روز حــشـر پیــام‌آور من است

جسمش به روی دست من و مرغ روح او           پـــرواز کـرده در بــغـلِ مـادر مـن است

چون شمعِ ســوخته شده از قحط آب، آب           آبـی اگر که خــورده ز چشمِ تر من است

خواهید اگــر کـنـیـد پس از این زیــارتش           قبــرش به روی سینۀ غم‌پــرور من است

«میثم» شـرارۀ دل مـا را کــشد به نظــم            با ســوزِ سینه، تشنـه لبِ ساغـر من است

طفل همیشه عاشق، ســرباز شیــرخواره           مــادر شود فـدایت، یک خنده کن دوباره

می دانــم از لب خشک، لبـخـنـد بر نیاید           لب هات بستـه مــادر با چشــم کن اشاره

وقتی کشیــد بابا تیــر از گــلـوت بیـرون           شــد حــنجــر تو مثل قــرآنِ پــاره پــاره

تو شیر خواهی از من، من عذر خواهم از تو           کز سینه جــای شیــرم، آید برون شراره

در خیمه ماه رویان، سوزند همچو خورشید           کی دیده جان مادر، خون ریزد از ستاره

بگــذار تا بســوزم، بــگــذار تا بــگــریم           بر زخــم داغدیده جـز گریه چیست چاره

هر قطره اشک، ما را، موج هـزار دریا           هر لحظه در غم توست صد سال یادواره

اینجاست جای تکبیر یارب که دیده با تیر          راه نفس بـبـنـدند بر طفــل شیــر خــواره

مادر اگر بگرید بر زخـم تو عجب نیست          بالله کم است اگر خون، جوشد زسنگ خاره

هم طفل بود معصوم، هم تیـر بود مسموم          میثم از این مصیبت، خون گریه کن هماره

تا خــدا فیض تو را قـسمت دنیــا کرده            لطف دستــان تو را بــاب مــداوا کرده

نفس حضــرت عـیـسـای مسیحـا دم را            در دم کــالــبـد کــوچـک تو جــا کـرده

هر کجا حرف شفا هست در این آبادی            پَــر قــنداقــۀ تو کــار خـودش را کرده

ظرف چند ماه، تو چه با برکت دل بُردی            ویــژگیی که فـقـط عمــر تو پیـدا کرده

روی دستــان ربــاب آیـۀ تو نــازل شد            عــلــیِ اکبــر، اگــر روزی لیــلا کرده

اشکِ دربارۀ تو، عـرش نـشـیـنـم کرده            این همان کرب و بلاییست که امضا کرده

پَــر پــرواز تو آنقــدر تو را بــالا بُـرد            مـادرت را به سـمـا غــرق تماشا کرده

مادرت غرق معماست که جرم تو چه بود؟            تیــر در پــاسخ یک معـصیت نــاکرده

چه رازی به میقات خون دیده ای تو            که از طفلی احــرام پــوشیـده ای تو

تــوئی آخــرین مــاه رخـشـنــدۀ من            که در این شب تــار تــابیــده ای تـو

به سرخی خــون گـلــوی تو سوگند                به طـفـلی خــدا را پــرستـیـده ای تو

چه غم گر که گلچین تو را کرد پرپر               گـل از بــاغ فیض خــدا چیده ای تو

ز چشمم چــرا چشم خود بر نـداری               چه در چشمۀ چشـم من دیــده ای تو؟

ز سوز عطش لحظه ای را نخـفـتی                در آغوش من از چه خوابیـده ای تو

همه لاله ها در غمت گــریه کـردند               ندانــم به روی که خــنــدیــده ای تو

بــرای ســؤالــت جــوابــی نــــدارم               زمن آنچه با خنــده پــرسیــده ای تو

قسم بر وفــائی که داری، زخــونت               به دین خــدا جـلــوه بخشیــده ای تو

از گریه ات شکستم و عــالـم خراب شد            سهــم تمــام ثــانـیــه‌ها اضـطــراب شد

تیری رسید و صحبت من ناتــمام ماند            گفتــم که آب؛ تــیــر برایــم جواب شد

تیری رسید حنجرت آتش گرفت و بعد            از آتش گــلــوی تو قــلبــم کــبـاب شـد

تصویر حلق پاره‌ات ای کــودک شهید            در چشم‌های دختــرکی تـشنه قــاب شد

آنجا که مــوج‌ موج دل آب سنــگ شد            آنجا که فــوج‌ فــوج دل سنـگ آب شد

تیـری رسید و هستی من را به باد داد            آهنگ من بریــده بریده «ربــاب» شد

گریه ها حلـقه شدند پا به ركــابش كردند            دست ها چنگ زنان مـرد ربـابش كردند

مادر تشنۀ شش ماهه خود اقیانوس است            ربِّ آب است و در این جلوه سرابش كردند

بی زره آمــده از بـس كه شهــامت دارد            كس حریفش نشد و زود جــوابش كردند

تیر مرد افكن و بر طفلك شش ماهه زدند            یعــنــی انــدازۀ عبــاس حـسابش كــردند

ظاهراً اصغر است اما ز همه اکـبـر تر            چون خدا خواست بدین شیوه خضابش كردند

سر شب شیر نمی خورد، نمی خفت علی            این كه خوابیده، گُمانم كه عتــابش كردند

شورِ چشم تر او داشت اثــر می بخـشـیـد            كوفیان هلهـلـه كردند و خــرابش كــردند

بعد از این خاك سرِ هر چه ثوابِ این قوم            هر چه كردند به شه بهـر ثــوابش كردند

نخــریــدنــد دلِ ســوختــۀ ســلــطــان را            لیك اصغر جگـری داشت كه آبش كردند

کنون که حـسـرت پــرواز فرصتم داده            برای بــوسه ات ای تیــر هستـم آمــاده

گمان مبر که علی رفت و مادرش هم رفت            مــرا ربــاب برای همیــن زمــان زاده

برای بــوسه زدن بر گــلوی پــارهٔ من            تمـام عــرش خــدا هم به سجــده افتاده

کسی ندیده کبوتــر شبـیه من این قــدر            که نوع پر زدنش ســاده، رفتنش ساده

نماز عاشـقـیَـم را در آسمــان خــواندم            که دست های پــدر بــوده اند ســجّــاده